Routine

De dagen beginnen in elkaar door te lopen. Het begint echt een routine te worden. 5 dagen in de week om kwart over 8 op en de tuktuk in om vervolgens van 9 tot 3 les te geven. ik zit in een flow. Ik heb nu ook door hoe alles altijd in zijn werk gaat, en hoe dingen gaan en waarom. Toch blijf je altijd nog wel voor verassingen staan. Afgelopen week waren en namelijk examens. We kennen allemaal de manier waarop de examens in nederland gaan, maar hier is het wel even een tandje anders. Kids zitten 2 aan 2 aan een schoolbank en maken het examen. Examen klinkt groot, maar in werkelijkheid zijn het de pta’s die wij in onze schooltijd hadden. Maar oke, examens zijn uitgedeeld, tijd van start en stop staan op het bord en de kids zijn bezig. Terwijl ze het examen maken zitten de leraren een beetje buiten, dingen na te kijken, muziek te luisteren of ze zijn met hun telefoon bezig. De kinderen worden dus totaal niet in de gaten gehouden. Prima manier om af te kijken of te overleggen, maar braaf als ze zijn, doen ze het allemaal niet. Ze hebben dus ook geen controleur nodig. Gek om mee te maken, maar ook wel weer aangenaam. De rest van de dagen, als er geen examens zijn, zijn allemaal hetzelfde. les geven en pauzes, zoals op elke school. De grote lange pauze van anderhalf uur waarbij je ook lunch krijgt (altijd iets met bonen), blijf toch altijd net te lang. Ze hebben vaak genoeg pauze, dus deze inkorten lijkt geen probleem. Het voordeel is wel dat de kleine kids om je heen hangen. Klinkt misschien irritant, maar het is altijd geweldig. Als je aan komt lopen rennen ze naar je toe om te knuffelen en te spelen. En stuk voor stuk gaan ze bij mijn voeten zitten met hun boordje eten. Je mag dan wel geen favoriet hebben, ik heb ze lekker wel. Het zijn allemaal zulke schatten maar kleine anna en juma zijn toch wel mijn stiekeme favorietjes. Ze zijn om op te vreten.

De tijd gaat wel enorm snel. Misschien ook omdat ik nu in die flow zit. Voor je het weet is het al weer weekend. En in het weekend is het tijd om bij te bruinen. Ja ja, ik krijg al een heus kleurtje. Eindelijk!!!

Het strand dagje

Op een dag vroegen de kids mij of ik misschien een keer met hun mee naar het stand wilde. Uiteindelijk werd het de vraag of ik ze dan onder schooltijd mee naar het strand wilde nemen. Ik beloofde het te vragen, maar dacht eigenlijk; dit wordt nooit goed gekeurd. Maar toen Janneke langs kwam en ik het haar voorlegde, zei ze dat het schoolhoofd Mary heel erg makkelijk is in dat soort dingen, dus dat ik het gewoon moest vragen. En zo waar kreeg ik de toestemming om ze een dagje mee te nemen naar het strand. Mijn klas, klasje 6, was dol enthousiast. Ik zei tegen ze dat ze geld mee moesten nemen voor vervoer, hun eigen lunch mee moesten nemen en dat ze tegen niemand moesten vertellen dat ik ze mee zou nemen. Straks hing de hele school aan mijn lip dat ze ook naar het strand wilde, liever niet! Dus zo gezegd, zo gedaan. die vrijdag ging ik met ze naar het strand. Eerst nog een lesje engels en toen richting de matatu, een soort klein busje waar normaal gesproken 10 mensen in kunnen (veilig), maar waar ze altijd met meer dan 20 inzitten. Gelukkig had iedereen geld mee genomen voor de matatu, NOT. Dus was het aan mij om het te betalen. Gelukkig had ik hier een beetje op gerekend, dus had ik geld bij me. Een kleine 5 euro koste het om mij, mijn 14 kids en een leraar die ook nog mee ging, naar het strand te krijgen. Eenmaal daar hebben we een heerlijke dag gehad. Er werd gevoetbald en gezwommen en wedstrijdjes rennen gedaan en gulzig van de pannenkoeken gegeten die ik de vorige avond voor ze gebakken. Verdorie 15 pannenkoeken bakken. Zwemmen konden ze btw allemaal niet. Het was dus meer spatteren in het water, maar ook dat vonden ze helemaal geweldig. We waren er rond een uur of 11 en gingen om half 3 weer terug naar huis. Ik, verbrand als een kreeft natuurlijk, zou zelf met de tuktuk gaan, maar moest uiteraard wel de terugreis voor de kids betalen. Weer 5 euro. Maar voor we konden vertrekken was er een probleem. Een van de kids was haar schoon kwijt. Jahoor, hele eind terug gelopen voor het zoeken naar de schoen, maar uiteindelijk was die terecht. Terug naar de matatu werd ik nog mooi geëscorteerd door een wildvreemde die graag mijn nummer wilde en me beter wilde leren kennen. Eenmaal thuis was ik doodop en erg verbrand. Het was een heerlijk dagje. De volgende maandag had ik helaas wel meerdere kinderen die ook naar het strand wilde. Mijn klasje 6 kon hun mond blijkbaar niet houden. En ook het schoolhoofd zei dat ik eventueel ook wel andere klassen mee naar het strand mocht nemen, maar zelf dacht ik wel; 1 keer een nooit weer!

snorkelen

De dag van het snorkelen was aangebroken. Joepiee!! We hadden er heel erg naar uitgekeken. Samen met de twee andere vrijwilligers, en marijn en ronja natuurlijk, stapte we de boot op. Een niet al te groot bootje met een dak waar je op kon om in de zon te liggen. Ideaal en mega fijn. Gelukkig hadden we het weer ook mee, dus was er volop zon. We voeren een stuk tot we bij een zandbank aankwamen. Daar spotte we al het eerste dier. De zeester. Wat een mooi ding was dat. De kleuren leken bijna onwerkelijk, zo herder en diep. Echt super mooi. ik heb hem in mijn handen gehad, heel anders dan verwacht. Ik dacht dat het van die sponzige beesten waren die heen en weer zwierden, maar in daarentegen was het vrij hard en niet beweegbaar. Heel grappig. Daarna gingen we door naar de andere kant van de zandbank waar we de zee-egel spotte en de komkommer. Super raar beest. Daarna gingen we de boot weer op naar de plek waar alle vissen zwommen. En voor het we wisten waren we omringt met vissen. Mooie en minder mooie vissen. We kregen brood om ze te voeren. Een heel gek en kriebelig gevoel als vissen uit je hand eten. Daarna was het bril op en het water in. Een voor een sprongen we erin. Omringd door vissen. De enige man, marijn, vind het eerst doodeng en was weer de boot op gegaan. Veel later is die toch nog het water in gegaan gelukkig haha. Het was enorm wennen met een masker en luchtbuis onder water te gaan. Je hapt eerst heftig naar adem, maar later heb je het onder controle en is het zwemmen maar. We hebben prachtige beesten gezien. Een zeester met lange armen, nemo en dory (van de film), tropische vissen, een rog, de trompet vis, veel komkommers, veel zee-egels met mega lange stekels, koraal en nog veel meer verschillende vissen met prachtige kleuren. Na een uurtje was het tijd het water uit te gaan. Boven op de boot voeren we terug naar de kust. De cola om al het vieze zeewater weg te spoelen was daarbij een goeie afsluiting!

de dagen vliegen voorbij

We zijn inmiddels een paar weken verder. Een maandje om precies te zijn. Vanaf het moment dat we hier voet aan wal zette. Te tijd gaat rete snel voorbij helaas. Als je gevoel zegt nog maar een dagje op school te zijn is het al weer woensdag en ben je al op de helft van de week. Maar het weekend komt dan wel als geroepen, want een week werken is toch best wel vermoeiend. Heel erg leuk, maar zwaar. Die 2 dagen lekker niksen en zonnen en bruin worden zijn dan wel erg fijn.

Op de school heb ik ook al weer het een en ander meegemaakt. Ik ben in deze weken verschillende klassen langs gegaan. Ik had eerst voor 3 dagen mijn eigen klasje. Klas 3. Geweldig lieve kinderen die je aandacht aanbidden. Ik had ze een brief laten schrijven voor Engels. Het moest naar een vriend of vriendin worden geschreven en toch kwamen ze allemaal naar me toe met een brief geschreven aan mij. Wel konden ze heel vermoeiend zijn. Luidkeels praten en nauwelijks luisteren naar anderen, maar dat kon de pret niet deren. Het waren stuk voor stuk schatten. De rest van die week liep ik mee bij de oudste kleuters. Bij een lerares. Ik weet dat oudste kleuters makkelijke dingen leren, maar logica zit er bij hun niet in. En die krijg je er ook niet in, niet zoals ik die ken. Maar het enthousiasme waarmee ze bezig zijn en liedjes zingen is prachtig. Vooral bij het zingen krijsen ze zo hard ze kunnen. Waar ik wel erg van geschrokken ben is wat ik zag bij de baby klas tegenover het lokaal waar ik zat. Ik wist wel dat straffen hier de normaalste zaak van de wereld is, maar om het te zien vond ik vreselijk. Blijkbaar had een kind iets niet goed gedaan en kreeg toen van de juf zo’n 5 tikken met een stel bij elkaar gebonden takken. Kind huilen natuurlijk, maar dat maakte niet veel uit blijkbaar. Dat ze kinderen daarna in de pauze weer vrolijk rond dartelde vond ik wel bijzonder.

De week die daarop volgde bracht ik door met Mary het schoolhoofd bij de ena oudste kleuters. God, oh god. Wat een mega ramp. Ik vind kinderen geweldig, maar om les te geven? Nee, dat is zeker niet mijn ding. Ze luisteren ongeveer niet naar je, of naar niet mij in ieder geval. Maar dat komt ook omdat ik Engels spreek en ze daar nog weinig van snappen. Als ze een vraag aan je hebben doen ze dat ook in je eigen taal waardoor je altijd alleen maar ‘ja’ kan zeggen en hopen dat ze dan tevreden zijn. Wanneer ik gewoon niet meer weet hoe ze aan te pakken laat ik ze zingen waar ze helemaal los komen en gillen als een malle. Na deze dagen met die kinderen was ik doodop. Het is leuk om met ze te spelen in de pauze maar wanneer ze iets moeten doen, ho maar. Wat was ik blij dat ik na een paar dagen door mocht naar de volgende klas. Klas 6. Kids van rond de 15 denk ik, die je normaal verstaan, goed engels praten en keurig naar je luisteren. Dit was ook meer een uitdaging voor mij, dus ik was meer dan tevreden. Ik geef ze in van alles les en het loopt allemaal erg soepel. Het leukste aan deze klas is dat het echt een klas is. Als ze iets doen, doen ze het samen. Zo was er een les dat ze P.E. time noemen. Tijd voor jezelf (na een pauze van anderhalf uur he, haha). We gingen als klas naar buiten, zo’n 15 leerlingen, gingen in een kring staan en begonnen te zingen en te dansen. Ik vond het fantastisch. Ze zingen misschien niet allemaal zo mooi, maar de hele uitvoering is een geweldig totaal plaatje. Ik heb er enorm van genoten en meegedaan. Ik heb nu al 3 dagen deze klas, en ik denk ze nog wel langer te hebben, heerlijk.

Door de weken heen op de school krijg je ook steeds meer cultuur mee. Zo als ik vertelde het straffen van kinderen door ze te slaan. Ik heb het inmiddels vaker dan 1 keer gezien en ik vind het echt heel erg. Doelbewust een kind ook echt hard slaan. Maar ook de mooie dingen als het zingen en dansen. Eén dag, vorige week, was en een ouderbijeenkomst. Dus alle kids waren bij het achtergedeelte van de school. Ik zou een verhaaltje vertellen waarbij de allemaal om me heen zaten en aandachtig luisterde. Daarna zijn we met iedereen gaan zingen. Het was een leuk beeld. Ook hoe ze vanaf kleine heuvels zieke salto’s konden maken en dit zelf geweldig vonden om te doen. Ook wordt er cultuur bijgebracht door de leraren daar. Ik ben vaak met ze in gesprek over verschillen in Nederland en Kenia. Over homo’s wat voor hun echt niet kan, geen voortplanting ect. Over gescheiden ouders, verschillend eten, kerkdiensten op zondag (die ik echt moet bijwonen volgens hun) en dat de kinderen in de grote pauze niet mogen voetballen omdat de zon dan te heftig is wat slecht voor hun is en omdat je ervan gaat zweten wat weer vies. Slaat allemaal nergens op wat mijn betreft maar zou leer je wel een andere wereld kennen.

Buiten het werk gaat alles zijn gangetje. Na zo’n lange tijd hier al te zitten, ken je je weg inmiddels wel. En ook de mensen haha. We hebben 2 standaard kinderen die altijd om eten bedelen als we naar de supermarkt lopen. Als we dan zeggen dat we niks hebben zegt hij tank you, god bless you. Bij de ingang van de nakumat staat altijd de portier vrouwtje die ons elke dag weer probeert swahili bij te leren en altijd blij lijkt de zijn ons te zien. De mensen achter de kassa in de supermarkt beginnen ons ook te kennen. Als je een dagje niet bent geweest zeggen ze al meteen oooh, I missed you. En de mensen bij het plaatselijke restaurant weten intussen wat voor drankjes we willen. Water voor ron, bier voor Marijn en cola voor mij haha. Alleen het wassen is nog een ramp. Alles moet met de hand wat een pokwerk is, waardoor het nooit helemaal schoon wordt en ook nog heel erg rekt. Vooral de shirts van Marijn. Wat als laatste nog sneu is, is de neergehaalde, plaatselijke restaurants voor ons appartement. Een kwestie van belasting hoorde we. En 1 van de gebouwen is in vuur opgegaan, aangestoken waarschijnlijk. Het is vooral heel sneu voor de mensen die nu alles kwijt zijn. Er is daar nu ook niemand meer. Gelukkig hebben wij er verder geen last van of iets. Voor ons is het nog steeds bij bruinen in de tuin.

De school, wat een kippenhok

Woensdag begon het dan echt voor mij. In de tuktuk naar het project toeren. Eenmaal daar ging ik alle klassen af om te kijken hoe alles ging en wat ze precies leerde. Elke leraar was zo vriendelijk en namen je met lof mee hun klasje in. Het laatste uurtje was met Maggie en haar klas. Nu was het mijn beurt. Onderwerp: ziekenhuis, leren: personen in het ziekenhuis. Mijn taak, als leraar nu, was opdreunen, herhalen, stampen. Er was bijna geen beginnen aan maar toch was het leuk, al die kleuters die alles naar je toe schreeuwde wat ze wisten.

De 2 dagen die daarop volgde, donderdag en vrijdag, kreeg ik geheel mijn eigen klasje. Klas 4. Mijn dag met klas 4 bestond uit Engels geven, wiskunde en maatschappij. De klas bezat, verdeeld onder de toch zo’n 16/17 kinderen, een stuk of 2 a 3 boeken van elk vak. De schriftjes was ze in schreven vielen zo goed als uit elkaar en of ze een pen hadden was ook nog maar de vraag. In mijn hoofd vergeleek ik het met Nederland. God wat was het anders. Ten eerste bestond het klaslokaal niet eens uit muren. De achterste wand was een soort van muur met her en der wat gaten. Ze zijmuren waren houten planken die ongeveer tot je borst rijkte en op instorten leken te staan. In het “lokaaltje” stonden een stel schoolbanken waar kids met meerdere aanzaten. Ik had een blackboord tot mijn beschikking wat eveneens niet in geweldige staat was. Maar zo doende hadden we wel alles om aan het werk te kunnen. Engelse les als eerste. Ik had ook boeken gekregen zodat ik me kon voorbereiden op de les. Eigen keuze kreeg ik te horen. Hoever ze met Engels waren? Ik had geen flauw idee. Gelukkig liet het boek zien dat het lang zo moeilijk niet was wat ze moesten weten. Van start dus. Het enige wat ik doe is uitleggen en een opdracht geven en vervolgens wachten tot ze in alle haast naar je toekomen zodat je kan nakijken. In de tussentijd doe je niks. Om 12 uur hebben ze dan pauze van anderhalf uur waarin ze een warme maaltijd krijgen en tijd om te spelen. Zowel jong als oud hangt om je heen. Ze willen alles van je weten en de kleine (mega schattige) kids willen alleen maar knuffelen en op schoot zitten. Daarna is het nog 2 lesjes geven en je mag weer naar huis. De dag gaat als een razende voorbij jammer genoeg. De 2^de dag bleek ik al aardig populair. Iedereen kwam naar me toe, ik moest meedoen met touwtje springen, mijn handen figureerde als boksbal en aan het einde van de pauze liep ik hand in hand met mijn vertrouwde klas 4 kids de klas weer in. Na de laatste les, de woorden ‘tot maandag guys’ en een hoop highfives was het alweer weekend. Aankomende maandag mocht ik weer. Maar bij welke klas nu, dat moet ik nog maar afwachten.

De eerste 11 dagen, een sensatie

Hier zit ik dan. Inmiddels 11 dagen verder vanaf het moment dat ik in het vliegtuig sprong om de langdurende reis naar Kenia af te leggen. Toch duurde de reis naar het gevoel minder lang dan in eerste instantie verwacht. Naar mijn eigen idee zou ik in slaap zijn gevallen om vervolgens wakkergemaakt te worden in Kenia. Want ja, zo’n slaper ben ik wel. Maar nee dus. In plaats daarvan kreeg ik films voorgeschoteld, love my life! Na een stel goeie films, 2 tussenstops en 3 niet echt geweldige vliegtuig maaltijden verder, was bestemming Mombasa eindelijk bereikt. Ondanks een tijd van half 4 ’s nachts was het nog behoorlijk warm. Tot mijn grote geluk ontdekte ik met mijn vermoeide, roodgloeiende gezichtje dat mijn koffer met al mijn spulletjes nog in het mooie Istanbul achter waren gebleven. Geen koffer voor mij dus. Een goeie start van een geweldig avontuur dacht ik zo. Daarnaast werden, door verscheidenen Kenianen, de eerste versiertrucs al op ons uitgetest. Met het grote nakijken van vele Kenianen reden we naar ons appartement, ons toekomstige verblijfplaatje voor de komende 3 maanden met eindelijk, een bed! De rest boeide me niet veel nog, ik was zo moe.

Vanaf dat moment ging het snel. De volgende dag kregen we een korte rondleiding bij het dichtstbijzijnde winkelcentrum, ook om een paar dingen even te regelen. Daarna was de tijd voor onszelf. Het was donderdag en pas maandag zouden we aan ons project beginnen. Alle tijd om alvast aan de warmte te wennen en ons appartement te onderzoeken. Het is niet veel. Een keuken, een badkamer, 2 slaapkamers met stapelbedden en een woonkamer. We hadden de mazzel dat water uit de kraan niet drinkbaar was, dat we het gasfornuis niet helemaal aan de praat kregen, dat water niet over overvloedig was, dat douchen standaard met koud water is en dat de stoom, als het daar zin in had, uit viel.

Janneke, die alles vanuit hier regelt, had gevraagd of we zin hadden om vrijdag mee te gaan naar een project waar ook 2 andere vrijwilligers zaten. Zodoende stapte we vrijdag in de taxi naar het project toe. Verkeer hier is een chaos. Toeteren of je hand uitsteken is een teken om te laten weten dat je eraan komt. Als je niet beter wist zou je denken dat er elke seconde een ongeluk zou gebeuren. Maar alles gaat toch vrij gesmeerd, ze weten wat ze doen.

Het project waar we heen gingen was geweldig. De kids kijken je met grote ogen aan en vinden het fantastisch dat je er bent. Het eerste wat je opvalt hier is dat de mensen extreem vriendelijk zijn. Ze geven je allemaal een hand en vragen hoe het met je gaat en dat je zeer welkom bent. Op dit project waren kids die allemaal een beperking hadden. Van verkeerd lopen tot een waterhoofd. Het was vreselijk om te zien, maar het enige wat de kids deden was glimlachen. Omdat de vrijwilligers die daar waren de week daarop weg zouden gaan, hadden ze later die week een stranddag voor alle kinderen georganiseerd. Ook wij waren uitgenodigd.

In de vrije dagen die we daarna hadden, hebben we zelf alvast een bezoekje aan het strand gebracht. In de Tuktuk werden we er naar toe gereden. Het zijn een soort gele taxi’s uit New York alleen dan in de vorm van kleine brommertjes met een laadwagen erachter waar je in kon zitten. Overigens komen deze in verschillende, vrolijke kleuren in plaats van alleen geel. De prijs voor de rit was 2 euro voor ons alle drie. De terugweg ging anders.

Op het strand werden we tig vaak nagekeken en moeilijk vaak aangesproken. We zijn blank, hebben waarschijnlijk geld, dus waren we een makkelijk target voor iedereen met zijn eigen kraampje. Na iedereen afgepoeierd te hebben en met een verfrissende cola op het terras het vieze zeewater weg te hebben gedronken, besloten we terug te gaan naar huis. Nog geen 100 meter nadat we van het strand waren gelopen, kwamen we een stel veiligheid mensen tegen. We kregen een lift naar huis en de vraag naar ons nummer en of een nieuw bezoekje daar ook in paste. We hielden toch maar bij de gratis lift naar huis, maar of dat zonder Marijn ook goed was gegaan is ook nog maar een vraag. En grote broer is toch een dik pluspuntje.

Maandag brak aan. De stranddag was die dag dus gingen wij met z’n 3tjes in de tuktuk naar het strand. Het duurde een tijd voordat de kinderen van het project kwamen. Tijd boeit namelijk niet hier. Al kom je een uur later dan gepland. Je komt, das goed genoeg. We hadden daarom een goed lange tijd gewacht en een goed stel kenianen van ons af kunnen schudden voordat de bus aankwam. De dag ging snel en was geweldig leuk. Het eten was niet te eten, onze schouders hadden een mooi rode kleur en 1 van de kinderen had besloten om over me heen te kotsen. Desalniettemin, de dag was meer dan geslaagd en ook de kids vonden het fantastisch.

De volgende dag maakten we een rondje langs onze projecten. Ik werd op mijn eigen project gedropt en kreeg hier een rondleiding. Het eerste wat me opviel was dat ze heel braaf zijn en super lief. Ze vinden het allemaal zo leuk dat je er bent en kunnen niet wachten totdat jij voor hun klas staat. Ze zongen liedjes voor me keken me na met grote ogen en zwaaiende handjes. Ik vond het prachtig. Ook ontmoette ik Maggie, het hoofd van de school. God, wat een top vrouw. Bij stipt 1 van de liefste vrouwen die ik ooit heb ontmoet. Nadat ik weer was opgehaald wist ik 1 ding. Ik kon niet wachten om te beginnen!

In het kort kwam ik deze dagen nog achter een paar andere dingen. Elke Keniaan stinkt. Het is zo hard om te zeggen, maar onderling hebben ze er geen last van, dus is er verder niks aan de hand. Daarnaast is Kenia een duur land. Je betaald veel voor je eten en de verhoudingen zijn anders dan die in Nederland. Voor sommige ijsjes betaal je bijna 8 euro! Sowieso heb je heel ander eten hier. Ander vlees, stink vlees, rare yoghurt, dure appels, zeer zoete ranja, raar verpakte melk, die ik nog niet heb durven proeven, en nog veel meer! Ook heb je hier verschillende restaurants. Maar ook deze zijn anders dan in Nederland. Dit zijn geen gebouwen, maar zelfgemaakte hutjes met verschillend bestek, tafels en stoelen. Vanaf buiten het restaurant zie je de keuken staan waar ze koken met de weinige ingrediënten die opgediend worden. Als je langsloopt is de geur alles behalve aangenaam.

Bij het winkelcentrum wordt je bij binnenkomst gecontroleerd. Dagen in het weekend laten mensen met geweren zien die toezicht houden. Een heel ander aanzicht op het winkelcentrum.

Ook het vervoer is heel erg anders. Als het zo zou gaan in Nederland ben je zelfs op een zebrapad niet veilig. Als laatste, leuk verschil, hebben we aapjes in de achtertuin. Helaas zijn ze bang voor ons, maar dat maakt niet uit. Gewoonweg loslopende apen, coooowwlll!!!