Hier zit ik dan. Inmiddels 11 dagen verder vanaf het moment dat ik in het vliegtuig sprong om de langdurende reis naar Kenia af te leggen. Toch duurde de reis naar het gevoel minder lang dan in eerste instantie verwacht. Naar mijn eigen idee zou ik in slaap zijn gevallen om vervolgens wakkergemaakt te worden in Kenia. Want ja, zo’n slaper ben ik wel. Maar nee dus. In plaats daarvan kreeg ik films voorgeschoteld, love my life! Na een stel goeie films, 2 tussenstops en 3 niet echt geweldige vliegtuig maaltijden verder, was bestemming Mombasa eindelijk bereikt. Ondanks een tijd van half 4 ’s nachts was het nog behoorlijk warm. Tot mijn grote geluk ontdekte ik met mijn vermoeide, roodgloeiende gezichtje dat mijn koffer met al mijn spulletjes nog in het mooie Istanbul achter waren gebleven. Geen koffer voor mij dus. Een goeie start van een geweldig avontuur dacht ik zo. Daarnaast werden, door verscheidenen Kenianen, de eerste versiertrucs al op ons uitgetest. Met het grote nakijken van vele Kenianen reden we naar ons appartement, ons toekomstige verblijfplaatje voor de komende 3 maanden met eindelijk, een bed! De rest boeide me niet veel nog, ik was zo moe.

Vanaf dat moment ging het snel. De volgende dag kregen we een korte rondleiding bij het dichtstbijzijnde winkelcentrum, ook om een paar dingen even te regelen. Daarna was de tijd voor onszelf. Het was donderdag en pas maandag zouden we aan ons project beginnen. Alle tijd om alvast aan de warmte te wennen en ons appartement te onderzoeken. Het is niet veel. Een keuken, een badkamer, 2 slaapkamers met stapelbedden en een woonkamer. We hadden de mazzel dat water uit de kraan niet drinkbaar was, dat we het gasfornuis niet helemaal aan de praat kregen, dat water niet over overvloedig was, dat douchen standaard met koud water is en dat de stoom, als het daar zin in had, uit viel.

Janneke, die alles vanuit hier regelt, had gevraagd of we zin hadden om vrijdag mee te gaan naar een project waar ook 2 andere vrijwilligers zaten. Zodoende stapte we vrijdag in de taxi naar het project toe. Verkeer hier is een chaos. Toeteren of je hand uitsteken is een teken om te laten weten dat je eraan komt. Als je niet beter wist zou je denken dat er elke seconde een ongeluk zou gebeuren. Maar alles gaat toch vrij gesmeerd, ze weten wat ze doen.

Het project waar we heen gingen was geweldig. De kids kijken je met grote ogen aan en vinden het fantastisch dat je er bent. Het eerste wat je opvalt hier is dat de mensen extreem vriendelijk zijn. Ze geven je allemaal een hand en vragen hoe het met je gaat en dat je zeer welkom bent. Op dit project waren kids die allemaal een beperking hadden. Van verkeerd lopen tot een waterhoofd. Het was vreselijk om te zien, maar het enige wat de kids deden was glimlachen. Omdat de vrijwilligers die daar waren de week daarop weg zouden gaan, hadden ze later die week een stranddag voor alle kinderen georganiseerd. Ook wij waren uitgenodigd.

In de vrije dagen die we daarna hadden, hebben we zelf alvast een bezoekje aan het strand gebracht. In de Tuktuk werden we er naar toe gereden. Het zijn een soort gele taxi’s uit New York alleen dan in de vorm van kleine brommertjes met een laadwagen erachter waar je in kon zitten. Overigens komen deze in verschillende, vrolijke kleuren in plaats van alleen geel. De prijs voor de rit was 2 euro voor ons alle drie. De terugweg ging anders.

Op het strand werden we tig vaak nagekeken en moeilijk vaak aangesproken. We zijn blank, hebben waarschijnlijk geld, dus waren we een makkelijk target voor iedereen met zijn eigen kraampje. Na iedereen afgepoeierd te hebben en met een verfrissende cola op het terras het vieze zeewater weg te hebben gedronken, besloten we terug te gaan naar huis. Nog geen 100 meter nadat we van het strand waren gelopen, kwamen we een stel veiligheid mensen tegen. We kregen een lift naar huis en de vraag naar ons nummer en of een nieuw bezoekje daar ook in paste. We hielden toch maar bij de gratis lift naar huis, maar of dat zonder Marijn ook goed was gegaan is ook nog maar een vraag. En grote broer is toch een dik pluspuntje.

Maandag brak aan. De stranddag was die dag dus gingen wij met z’n 3tjes in de tuktuk naar het strand. Het duurde een tijd voordat de kinderen van het project kwamen. Tijd boeit namelijk niet hier. Al kom je een uur later dan gepland. Je komt, das goed genoeg. We hadden daarom een goed lange tijd gewacht en een goed stel kenianen van ons af kunnen schudden voordat de bus aankwam. De dag ging snel en was geweldig leuk. Het eten was niet te eten, onze schouders hadden een mooi rode kleur en 1 van de kinderen had besloten om over me heen te kotsen. Desalniettemin, de dag was meer dan geslaagd en ook de kids vonden het fantastisch.

De volgende dag maakten we een rondje langs onze projecten. Ik werd op mijn eigen project gedropt en kreeg hier een rondleiding. Het eerste wat me opviel was dat ze heel braaf zijn en super lief. Ze vinden het allemaal zo leuk dat je er bent en kunnen niet wachten totdat jij voor hun klas staat. Ze zongen liedjes voor me keken me na met grote ogen en zwaaiende handjes. Ik vond het prachtig. Ook ontmoette ik Maggie, het hoofd van de school. God, wat een top vrouw. Bij stipt 1 van de liefste vrouwen die ik ooit heb ontmoet. Nadat ik weer was opgehaald wist ik 1 ding. Ik kon niet wachten om te beginnen!

In het kort kwam ik deze dagen nog achter een paar andere dingen. Elke Keniaan stinkt. Het is zo hard om te zeggen, maar onderling hebben ze er geen last van, dus is er verder niks aan de hand. Daarnaast is Kenia een duur land. Je betaald veel voor je eten en de verhoudingen zijn anders dan die in Nederland. Voor sommige ijsjes betaal je bijna 8 euro! Sowieso heb je heel ander eten hier. Ander vlees, stink vlees, rare yoghurt, dure appels, zeer zoete ranja, raar verpakte melk, die ik nog niet heb durven proeven, en nog veel meer! Ook heb je hier verschillende restaurants. Maar ook deze zijn anders dan in Nederland. Dit zijn geen gebouwen, maar zelfgemaakte hutjes met verschillend bestek, tafels en stoelen. Vanaf buiten het restaurant zie je de keuken staan waar ze koken met de weinige ingrediënten die opgediend worden. Als je langsloopt is de geur alles behalve aangenaam.

Bij het winkelcentrum wordt je bij binnenkomst gecontroleerd. Dagen in het weekend laten mensen met geweren zien die toezicht houden. Een heel ander aanzicht op het winkelcentrum.

Ook het vervoer is heel erg anders. Als het zo zou gaan in Nederland ben je zelfs op een zebrapad niet veilig. Als laatste, leuk verschil, hebben we aapjes in de achtertuin. Helaas zijn ze bang voor ons, maar dat maakt niet uit. Gewoonweg loslopende apen, coooowwlll!!!