We zijn inmiddels een paar weken verder. Een maandje om precies te zijn. Vanaf het moment dat we hier voet aan wal zette. Te tijd gaat rete snel voorbij helaas. Als je gevoel zegt nog maar een dagje op school te zijn is het al weer woensdag en ben je al op de helft van de week. Maar het weekend komt dan wel als geroepen, want een week werken is toch best wel vermoeiend. Heel erg leuk, maar zwaar. Die 2 dagen lekker niksen en zonnen en bruin worden zijn dan wel erg fijn.

Op de school heb ik ook al weer het een en ander meegemaakt. Ik ben in deze weken verschillende klassen langs gegaan. Ik had eerst voor 3 dagen mijn eigen klasje. Klas 3. Geweldig lieve kinderen die je aandacht aanbidden. Ik had ze een brief laten schrijven voor Engels. Het moest naar een vriend of vriendin worden geschreven en toch kwamen ze allemaal naar me toe met een brief geschreven aan mij. Wel konden ze heel vermoeiend zijn. Luidkeels praten en nauwelijks luisteren naar anderen, maar dat kon de pret niet deren. Het waren stuk voor stuk schatten. De rest van die week liep ik mee bij de oudste kleuters. Bij een lerares. Ik weet dat oudste kleuters makkelijke dingen leren, maar logica zit er bij hun niet in. En die krijg je er ook niet in, niet zoals ik die ken. Maar het enthousiasme waarmee ze bezig zijn en liedjes zingen is prachtig. Vooral bij het zingen krijsen ze zo hard ze kunnen. Waar ik wel erg van geschrokken ben is wat ik zag bij de baby klas tegenover het lokaal waar ik zat. Ik wist wel dat straffen hier de normaalste zaak van de wereld is, maar om het te zien vond ik vreselijk. Blijkbaar had een kind iets niet goed gedaan en kreeg toen van de juf zo’n 5 tikken met een stel bij elkaar gebonden takken. Kind huilen natuurlijk, maar dat maakte niet veel uit blijkbaar. Dat ze kinderen daarna in de pauze weer vrolijk rond dartelde vond ik wel bijzonder.

De week die daarop volgde bracht ik door met Mary het schoolhoofd bij de ena oudste kleuters. God, oh god. Wat een mega ramp. Ik vind kinderen geweldig, maar om les te geven? Nee, dat is zeker niet mijn ding. Ze luisteren ongeveer niet naar je, of naar niet mij in ieder geval. Maar dat komt ook omdat ik Engels spreek en ze daar nog weinig van snappen. Als ze een vraag aan je hebben doen ze dat ook in je eigen taal waardoor je altijd alleen maar ‘ja’ kan zeggen en hopen dat ze dan tevreden zijn. Wanneer ik gewoon niet meer weet hoe ze aan te pakken laat ik ze zingen waar ze helemaal los komen en gillen als een malle. Na deze dagen met die kinderen was ik doodop. Het is leuk om met ze te spelen in de pauze maar wanneer ze iets moeten doen, ho maar. Wat was ik blij dat ik na een paar dagen door mocht naar de volgende klas. Klas 6. Kids van rond de 15 denk ik, die je normaal verstaan, goed engels praten en keurig naar je luisteren. Dit was ook meer een uitdaging voor mij, dus ik was meer dan tevreden. Ik geef ze in van alles les en het loopt allemaal erg soepel. Het leukste aan deze klas is dat het echt een klas is. Als ze iets doen, doen ze het samen. Zo was er een les dat ze P.E. time noemen. Tijd voor jezelf (na een pauze van anderhalf uur he, haha). We gingen als klas naar buiten, zo’n 15 leerlingen, gingen in een kring staan en begonnen te zingen en te dansen. Ik vond het fantastisch. Ze zingen misschien niet allemaal zo mooi, maar de hele uitvoering is een geweldig totaal plaatje. Ik heb er enorm van genoten en meegedaan. Ik heb nu al 3 dagen deze klas, en ik denk ze nog wel langer te hebben, heerlijk.

Door de weken heen op de school krijg je ook steeds meer cultuur mee. Zo als ik vertelde het straffen van kinderen door ze te slaan. Ik heb het inmiddels vaker dan 1 keer gezien en ik vind het echt heel erg. Doelbewust een kind ook echt hard slaan. Maar ook de mooie dingen als het zingen en dansen. Eén dag, vorige week, was en een ouderbijeenkomst. Dus alle kids waren bij het achtergedeelte van de school. Ik zou een verhaaltje vertellen waarbij de allemaal om me heen zaten en aandachtig luisterde. Daarna zijn we met iedereen gaan zingen. Het was een leuk beeld. Ook hoe ze vanaf kleine heuvels zieke salto’s konden maken en dit zelf geweldig vonden om te doen. Ook wordt er cultuur bijgebracht door de leraren daar. Ik ben vaak met ze in gesprek over verschillen in Nederland en Kenia. Over homo’s wat voor hun echt niet kan, geen voortplanting ect. Over gescheiden ouders, verschillend eten, kerkdiensten op zondag (die ik echt moet bijwonen volgens hun) en dat de kinderen in de grote pauze niet mogen voetballen omdat de zon dan te heftig is wat slecht voor hun is en omdat je ervan gaat zweten wat weer vies. Slaat allemaal nergens op wat mijn betreft maar zou leer je wel een andere wereld kennen.

Buiten het werk gaat alles zijn gangetje. Na zo’n lange tijd hier al te zitten, ken je je weg inmiddels wel. En ook de mensen haha. We hebben 2 standaard kinderen die altijd om eten bedelen als we naar de supermarkt lopen. Als we dan zeggen dat we niks hebben zegt hij tank you, god bless you. Bij de ingang van de nakumat staat altijd de portier vrouwtje die ons elke dag weer probeert swahili bij te leren en altijd blij lijkt de zijn ons te zien. De mensen achter de kassa in de supermarkt beginnen ons ook te kennen. Als je een dagje niet bent geweest zeggen ze al meteen oooh, I missed you. En de mensen bij het plaatselijke restaurant weten intussen wat voor drankjes we willen. Water voor ron, bier voor Marijn en cola voor mij haha. Alleen het wassen is nog een ramp. Alles moet met de hand wat een pokwerk is, waardoor het nooit helemaal schoon wordt en ook nog heel erg rekt. Vooral de shirts van Marijn. Wat als laatste nog sneu is, is de neergehaalde, plaatselijke restaurants voor ons appartement. Een kwestie van belasting hoorde we. En 1 van de gebouwen is in vuur opgegaan, aangestoken waarschijnlijk. Het is vooral heel sneu voor de mensen die nu alles kwijt zijn. Er is daar nu ook niemand meer. Gelukkig hebben wij er verder geen last van of iets. Voor ons is het nog steeds bij bruinen in de tuin.